Είναι σαν τη δημιουργία… Όποια δημιουργία ακολουθεί το τίποτα. Το σκοτάδι. Το φόβο. Το κρύο. Τον πόνο. Το άγνωστο. Σαν την πρώτη δημιουργία.
Στην αρχή ο ουρανός και η γη, το φως και το σκοτάδι…
Στην αρχή, μια λέξη…
Μετά, η στεριά και η θάλασσα…
Μετά, μια πρόταση…
Έπειτα, τα ζωικό και το φυτικό βασίλειο…
Έπειτα, μια παράγραφος…
Ξαφνικά, βγάζει νόημα. Ξαφνικά, δε μοιάζει με έκπληξη, δε μοιάζει παραμυθένιο και εξωπραγματικό – ξαφνικά το ανεξήγητο αποκτά ερμηνεία, ξαφνικά βλέπεις καθαρά, ακούς το ρυθμό να πατάει πάνω στις φιλόμουσες νότες του εγκεφάλου. Είναι συρτάκι, δηλαδή; Περίπου, αλλά είναι μη λαϊκίζουμε. Φλαμένκο, τότε; Ίσως, αλλά ας μην ενδίδουμε στο πρώτο βολικό κλισέ.
Μοιάζει περισσότερο με μια κλασική μελωδία. Μια μελωδία με σταδιακή κλιμάκωση, με ενορχήστρωση που ενώνει το δράμα με τη λύτρωση. Ένα βαλς λουλουδιών μπορεί. Ένας ανθισμένος κήπος της Εδέμ. Μια αυλή ευτυχίας. Μια καθημερινή κρυψώνα. Μια La La Land να κρύβεις τα όνειρα που φοβάσαι μη σου κλέψουν. Μια La La Land να φωλιάζεις όταν χρειάζεσαι στοργή και προστασία. Η Σαλαμάνκα. Η γη της Μαριέλας Φασούλα. Η γη της Επαγγελίας. Η γη της… παραγγελίας. Και η παραγγελία ήταν απλή. Η ερώτηση ήταν απλή.