Η ΤΑΜΠΕΛΑ ΓΡΑΦΕΙ ΗΘΟΣ- γράφει ο Νίκος Μπουντούρης
Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που έφυγα από τον Γ. Σ. Βριλήσσια και ήρθα Βόλο, για μια νέα αρχή στον Ολυμπιακό Βόλου.
Κάθε αρχή και δύσκολη λένε.
Μαθημενος όμως, οι όποιες δυσκολίες με εξιτάρουν θα έλεγα , παρα με απογοητευουν.
Κάποιες στιγμές αναπολώ τα 12 χρόνια δημιουργίας στην Αθήνα.
Θεωρώ ότι οι συνεργάτες μου και εγώ, είχαμε φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο λειτουργίας, εντός και εκτός γηπέδου.
Κάθε τόσο λαμβάνω μηνύματα από παιδιά, γονείς και συνεργάτες μου από την Αθήνα και καταλαβαίνω ό,τι όσα ζήσαμε άγγιξαν και τους ίδιους με τον ίδιο τρόπο που έχουν χαραχθεί μέσα μου.
Μαθαίνω για συνεργάτες μου που εκπαιδεύτηκαν κοντά μας, μέσα από την δουλειά που έγινε, ότι διαπρεπουν και σε άλλες ομάδες, δημιουργώντας δυνατούς πυρήνες μπάσκετ.
Μου λένε επίσης, ότι αθλητές που μεγάλωσαν στα χέρια μου από Α’ δημοτικού, είναι οι καλύτεροι παίκτες στις ομάδες που παίζουν, σε εφηβικά και παιδικά.
ΑΕΚ, ΔΟΥΚΑΣ, ΠΛΆΤΩΝ, DEREE, ΠΑΟ και άλλες ομάδες.
Δυστυχώς με την αναγκαία αποχώρησή μου από την Αθήνα, αρκετά παιδιά, έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις, παρα τις φιλότιμες προσπάθειες των ανθρώπων που με διαδεχθηκαν,κάνοντας πολύ καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα.
Δικαίωση αποτελεί η αγωνιστική ικανότητα των παικτών μου, αλλά βασικά ο χαρακτήρας που βγάζουν στο γήπεδο και την ζωή τους.
Γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό για την εξέλιξη τους.
Ρώτησε ένας προπονητής μεγάλης ομάδας, έναν πρώην συνεργάτη μου, πως γίνεται από μία γειτονιά να έχουν βγει τόσοι καλοί παίκτες, σε όλες τις ηλικίες, σε 10 χρόνια.
Ο συνεργάτης μου απάντησε με τρεις λέξεις.
Χαρακτήρας,
νοοτροπία,
διαπαιδαγωγηση.
Το αγωνιστικό είναι εύκολο κομμάτι.
Το μπάσκετ όμως παίζεται στο γήπεδο του μυαλού και η ταμπέλα απέξω γράφει ΗΘΟΣ.
